Mijn persoonlijke verhaal

27 mei 2021

Ik ben een verhalenverteller. Uren kan ik praten. Bladzijdes kan ik volschrijven. Nog meer dan vertellen, houd ik van verhalen horen. Verhalen boeien en inspireren me. Ook hoe de verhalen worden verteld. Het zegt wat over de mens achter het verhaal. Het vertelt wat hem of haar bezighoudt, hoe hij of zij naar zichzelf, de ander, de wereld kijkt. Wat me nog meer intrigeert, is het verhaal achter het verhaal. De mens achter de mens. De dieper liggende gedachtes en gevoelens. De ware kern van het verhaal. De ware kern van die persoon. 

We vertellen allemaal verhalen. Tegen onszelf in onze ‘binnenwereld’ en aan de ‘buitenwereld’. Hoe we het vertellen, bepaalt hoe we het ervaren, hoe we het voelen. En daarmee creëren we onze eigen realiteit. Onze gedachtes worden onze gevoelens en onze gevoelens worden onze waarheid. “What you believe, you become”, zoals celbioloog Bruce Lipton het omschrijft.

Welk verhaal vertel jij?

Ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Wat vertel je jezelf? Wat gaat er om in je hoofd? Wat is de strekking? Wat is de toon? Wat is jouw waarheid? Hoe kijk je naar jezelf en naar je leven? Voelt het goed, of zou je het willen herschrijven? Zou je een nieuwe realiteit voor jezelf willen creëren? Zou je een andere richting aan je gedachten, gevoelens en gedrag willen geven? Hoe zou het zijn als dit en meer allemaal mogelijk is?

Ter illustratie volgen twee versies van mijn verhaal: mijn oude en mijn nieuwe verhaal. Dezelfde persoon, hetzelfde leven en toch een heel ander verhaal. Lees je mee?

Verdomd goed

Mensenmens in hart en nieren, betrokken en loyaal, benieuwd, open, zorgzaam en altijd het beste willen voor iedereen. Dat zit er al vanaf mijn geboorte in 1970 in. Het bracht me veel, heel veel. Een fijne jeugd in een warm gezin en een liefdevolle familie. Een mooie met diploma’s afgeronde schooltijd met fijne vrienden. Achttien geweldige jaren met een mooie grote liefde waaruit twee prachtige dochters zijn ontstaan. Een verrassende tweede mooie liefde en een heel bijzonder samengesteld gezin, dat dertien jaar lang veel leven in de brouwerij bracht. Vier fantastische werkgevers en veel carrièrekansen die ik heb gekregen en gegrepen. En ontzettend veel lieve collega’s, waar ik een hoop plezier mee heb beleefd. 

En ja, ook de nodige hobbels op mijn levensweg. Verlies, relatie- en gezinsbreuken, ontslagen, burn-out. Gebeurtenissen die me verdriet deden en klein maakten, maar nog meer dan dat lieten ze me groeien. Lieten ze me inzien wat echt belangrijk is: helemaal mezelf kunnen zijn en mijn leven invullen zoals klopt voor mij. Zoals past bij wie ik ben en wil zijn: een relaxte liefdevolle moeder en ambitieuze hoog sensitieve vrouw, die vol vertrouwen en met veel plezier doet wat ze het liefste doet: mensen gelukkig maken.

Een goed leven dus, met wat levenslessen. Maar dat was niet wat ik zag, niet hoe ik naar mezelf en mijn leven keek. Ik keek vooral naar wat er niet goed ging in mijn leven, wat niet goed voelde en vooral wat er niet goed was aan mij.

Niet goed genoeg

Ik zag een onzekere en verlegen vrouw, die zichzelf nooit goed genoeg vond. Die altijd bezig was met wat de ander van haar vond. Die het belangrijk vond te voldoen aan de behoeftes en verwachtingen van de ander. Die daar veel voor deed en ver in ging. Die zichzelf wegcijferde, niet voor zichzelf opkwam en geen grenzen hanteerde. En zichzelf daar dan weer verkeerd om maakte. Een voortdurende innerlijke en vrij stille strijd, die me van binnen opvrat. En die nog verder aangewakkerd werd door een aantal gebeurtenissen rond mijn dertigste. Ik verloor mijn beide ouders vrij kort achter elkaar aan ziekte. En tussen deze twee grote verliezen in, verliet mijn man me volledig onverwacht en kort na de geboorte van onze tweede dochter. Ik voelde me afgewezen en verloren. Waarom overkwam mij dit allemaal? Waarom deed hij me dit aan? Wat is er verkeerd aan mij? Wat doe ik verkeerd?

Dit alles goed verwerken, deed ik niet. Gunde ik me geen tijd en rust voor. Vond ik ook een teken van zwakte. Door met zorgen dus voor mijn kleine meiden. En door met hard werken. Nu nog harder. Ik moest het tenslotte alleen zien te rooien. En ik was keihard afgewezen, dus het bewijs dat ik niet goed genoeg was, was nu wel heel duidelijk geleverd. Knop om, maskers op en nog beter mijn best doen.

Toen ik na een tijdje een nieuwe liefde trof, zette dit patroon zich onbewust voort. Binnen onze relatie, het gezin en daarbuiten. Ik voelde me vaak niet gezien en gehoord. Niet geliefd, niet goed genoeg. Ontslagen worden, deed ook nog een flinke duit in het zakje. Al had ik direct een andere baan en wilde ik zelf al weg voordat ik ontslagen werd, die afwijzing hakte er toch flink in.

Ik had alles goed voor elkaar (prachtig huis, leuk gezin, goede baan, mooi inkomen), maar van binnen was ik diep ongelukkig. Ik was aan het overleven, niet aan het leven. Ik stond voortdurend ‘aan’ en ten dienste van de ander. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk maakte mijn hoofd overuren. Na een tweede relatie- en gezinsbreuk stevende ik ook vol gas af op een tweede burn out. Mocht niet, kon niet, want nog meer bewijs dat ik niet goed genoeg was. Maar het moest. Ik stopte met mijn baan en zei de ‘glazen kooi’, maar daarmee ook de bizarre ratrace gedag. Eind veertig, alleenstaande moeder, geen werk en volledig mezelf kwijt.

Vol gas met de rem erop

Je best doen en hard werken. Loopt iets niet lekker of zit het even tegen, dan zet je nog een stap meer. Linksom of rechtsom zorg je dat het goed komt, of liever nog beter wordt. Dat is de overtuiging die mij in mijn leven vooruit duwde. Die ervoor zorgde dat ik veel bereikte. Absoluut. Maar nooit was het goed genoeg. Altijd lag er het gevoel van onzekerheid, van niet goed genoeg, van angst onder. Vol gas dus maar met de rem erop. En als je dat lang doet, gaat er steeds meer kapot.

Ik was mezelf volledig verloren in al dat vechten en vluchten en was doodmoe. Er moest iets wezenlijks veranderen en wel meteen. Blijven rondcirkelen in mijn negatieve verhalen, emoties, gedachten en overtuigingen leverde me alleen maar meer van hetzelfde op. Dat zie ik nu, maar dat zag ik toen niet. Ik zocht buiten mezelf naar oorzaken en oplossingen, maar leerde de antwoorden in mezelf te zoeken én te vinden. Ik besloot mijn gedachten, gevoelens en gedrag goed onder de loep te nemen. Te ontrafelen waarom ik me voelde zoals ik me voelde, waarom ik deed wat ik deed en te kiezen voor verandering. En dat was het begin van een enorme transformatie en een bevrijding uit mijn eigen gecreëerde gevangenis.

Van overleven naar vrijuit leven

Ik weet nu hoe dit werkt in ons brein en in ons lichaam. Ik weet hoe je het oplost en verandert. Ik heb geleerd de regie weer terug te pakken over mijn leven. Van overleven naar vrijuit leven. Van moeten naar willen. Van conformeren, naar gaan staan voor wie ik ben. Van denken naar voelen. Van oordeel naar compassie. Van vasthouden naar loslaten. Van angst naar liefde. Terug naar de kern, terug naar mijn essentie. Ik ben nu wie ik écht ben en wie ik wil zijn. Ik doe wat ik het liefste doe: mensen helpen ook meer leven voor zichzelf te creëren. En daarmee voor iedereen. Want hoe mooi zou de wereld zijn, als iedereen zichzelf is en doet wat hij het liefste doet, zonder zichzelf te saboteren? 

Hoe is dat voor jou? Hoe kijk jij naar jezelf en naar je leven? Waar saboteer jij jezelf? Waar verlang je naar? Als je daar samen eens naar zou willen kijken, ben ik er met liefde voor je. Boek een gratis Ontdekkingssessie of neem contact op voor meer informatie over een coachtraject.

Samen ga je namelijk sneller vooruit en kom je verder. Beloofd.

Lees meer over mijn begeleiding>

LEES OOK